Catro nenos e nenas de 11 anos deron lectura ao Manifesto 25N ante ao plenario do Concello de Oleiros. Un manifesto no que se honra ás mulleres vítimas de violencia de xénero e aquelas que loitaron, loitan e seguirán loitando contra esta lacra da nosa sociedade.
Ademais da violencia física, psicolóxica, económica, sexual; esa parte visible da violencia de xénero que é tan só a punta do iceberg existen moitos tipos de violencias vinculadas á violencia de xénero e que é imprescindible detectar, recoñecer e denunciar.
A lacra da violencia de xénero, segundo datos da ONU, é padecida por máis de 763 millóns de mulleres; é dicir, unha de cada tres mulleres sufriron, sofren ou sufrirán algún tipo de violencia de xénero segundo este estudo.
A violencia de xénero non é un problema privado nin illado; aféctanos a todas e todos como sociedade, debemos comprometernos a non ser indiferentes e ser parte activa do cambio: a denuncia, a educación son as armas máis poderosas para logralo.
Por outra banda e para rematar o manifesto, realizouse unha reflexión sobre todos os nenos e nenas vítimas da violencia contra a muller. Nenos e nenas que quedan orfos e que precisan de atención psicolóxica, familias de acollida e redes de apoio para encarar a vida e o futuro, solicitando ao plenario do Concello de Oleiros o maior dos compromisos para que todos os menores vítimas da violencia de xénero poidan contar co apoio solicitado.
Manifesto 25N lido na sesión plenaria:
“Señor alcalde, concelleiras e concelleiros, persoal do Concello e veciñanza, boas tardes a todas e a todos.
Vimos do CEIP da Rabadeira de Oleiros e temos 11 anos. Hoxe, 28 de Novembro as miñas compañeiras e eu reunímonos un ano máis para lembrar o problema que todos, homes e mulleres, loitamos por eliminar cada día: a violencia de xénero.
Como muller, sei que a violencia de xénero non é só un problema que afecta a unhas poucas; é unha realidade que moitas de nós enfrontamos en diferentes formas, xa sexa en casa, no traballo ou na rúa. Cada historia de abuso, cada berro silenciado, cada bágoa derramada, lémbranos que debemos unirnos e alzar as nosas voces.
Hoxe, honramos ás valentes mulleres que loitaron antes que nós, a aquelas 1286 que dende 2003 perderon a vida por mor da violencia e ás que seguen loitando por un mundo máis xusto.
Non podemos quedarnos caladas. Debemos falar, debemos actuar e debemos elixir un cambio. O pasado 25 de Novembro foi o día en contra da violencia de xénero e honramos a todos os homes e mulleres que loitaron por defender estes dereitos.
Dende 2013, o ano no que nacimos, morreron en España 625 mulleres vítimas da violencia de xénero. Nestes 11 anos, 425 nenos e nenas quedaron orfos por unha violencia terrible. 3 de cada 4 mulleres vítimas desta violencia deixan fillas e fillos que perden unha referencia de cariño e sofren unha situación extrema de desamparo. Estes asasinatos son unha mostra desta violencia física extrema, pero, lamentablemente, son todavía máis frecuentes outras demostracións de violencia: agresións físicas, violacións, abusos sexuais, gritos, insultos e ameazas son demostracións visibles do que están vivindo moitas mulleres. Pero tamén hai violencia invisible. Quitarlles valor, humillar, ignorar, despreciar, culpabilizar, facer chantaxe emocional, controlar, invisibilizar, o humor, a publicidade ou a linguaxe sexista, anular e os micromachismos son expresións desta violencia invisible.
Neste iceberg da violencia de xénero, a parte visible é a parte máis pequena e debemos recoñecer todas as formas de violencia para erradicalas.
Segundo os datos de ONU mulleres, 736 millóns de mulleres (case 1 de cada 3) sofren no mundo algún tipo de violencia.
Cada día, mulleres de todas as idades, razas e condicións sociais sofren en silencio, enfrontando non só a violencia visible, senón tamén a psicolóxica, económica e emocional. Este tipo de violencia non discrimina, non ten fronteiras e, o máis doloroso, en moitos casos hai indiferenza ou normalización social. É imprescindible que entendamos que a violencia de xénero non é un problema privado, é un problema que nos afecta a TODAS e TODOS.
A cada un de nós, como sociedade, correspóndenos traballar na súa eliminación, na construción dunha cultura de respecto, igualdade e xustiza.
Cada acto de violencia non é só unha agresión á vítima, senón un ataque aos principios máis fundamentais da sociedade.
Porque cando unha muller sofre violencia, todas a estamos sufrindo. E cando cala unha voz, está a calarse unha sociedade enteira. Hoxe reunímonos para alzar as nosas palabras nun chamado á acción. O 25 de Novembro
non é só unha data no calendario; é un recordatorio da loita constante que enfrontan millóns de mulleres en todo o mundo. Cada historia de violencia, cada acto de discriminación, lémbranos que aínda queda moito por facer. É un día para reflexionar, para educar e, sobre
todo, para unirnos en actos coma este.
Xuntas, xuntos, podemos construír un futuro onde cada muller viva sen medo, onde a igualdade e o respecto sexan a norma, non a excepción. Debemos comprometernos a non ser indiferentes, a ser parte activa do cambio. A denuncia, o apoio e a educación son as nosas ferramentas máis poderosas.
Hoxe, reafirmamos o noso compromiso de erradicar a violencia de xénero e de traballar por un mundo máis xusto.
Temos 11 anos e ogallá os nenos e nenas que nacen neste 2024 non teñan dentro de 11 anos estes datos tan terribles que sufrimos. Nós faremos o que está na nosa man para evitalo e queremos facervos unha proposta para axudarnos:
Moitas veces os nenos e nenas que quedan orfos precisan atención psicolóxica, apoio e unha familia de acollida. Pedímosvos ao Concello de Oleiros que fagades posible esta petición, que os fillos e fillas da violencia de xénero atopen unha familia, un apoio e unha atención psicolóxica grazas a este Concello.
Moitas gracias.”
